YASUAKI KURATA, SEN ÇOK YAŞA ÇOK YAŞA! (dikkat çekmek için yazılmış bir başlıktır, fazla kaale almayın)

Sevgili dostlar,
Kişisel zırvalıklarımı Aysonu Olağan Eften Püften Kongreleri’me ayırayım, yetmezse de abidik film yazılarımın içerisine serpiştireyim ki insanları çok bunaltmayayım istemiştim bir süredir. Lakin nerde bende o tutarlılık? Bir iki gün ayrı kalınca özlem duyduğum alt benliğim bloğuma, şu önümüzdeki birkaç gün daha film yazamayacağımdan kelli, istiyorum ki fırsat bu fırsat azcıcık içimi dökeyim.

Film yazamama durumumun tek sorumlusu annemdir. Dileyen şikayetlerini kendisine bildirsin. Anne demişken, geçen gün tv karşısında otururken “ film izleyelim ana” dedim. O da zaplamaktan bitkin düşmüş olacak ki “Okke dokke kızım” dedi (Arada bir ağzından bana karşı ‘oğlum’ dediği de olur ya, karıştırmıyoruz oraları). Aa, anneyle seyredilecek film sayısı ne kadar azmış ayol! Yok ingilizce altyazılı, yok hafif nörotika, yok onun şeysi var bunun buysu var. Kala kala elimde bir avuç film kaldı. Onların içlerinde de o an tekrar seyretmek istemediğim vardı. Sonuçta önce bir Bruce Lee-Way of the Dragon patlattık, hemen ardından Kurosawa’nın Ran’ını. Annem, öyle sinemayla falan ilgisi olan bir kadın değildir pek. Ama türk filmlerine karşı müthiş bir nefret besler ve türk filmi gördü mü çenesi asla durmaz, sürekli söylenir. Arada bir kendini kaptırdığını görmüşlüğüm vardır ya, neyse... Küçükken TRT’deki adını bir türlü bulamadığım japon dizisini(uyduruyor da olabilir miyim?) ve Shogun’u ilgiyle takip ettiğini hatırlarım. İlerki dönemlerde ben henüz ortaokul sıralarındayken Kanal 6’da yayınlanan Hint filmlerine takılmıştık beraber. Geçen seneden beri de ara ara TRT’deki Kore dizilerini seyrettiğini biliyorum. Hatta arada bir telefonla arayıp, diziyi seyrediyorum, sen de baksana babında birşeyler söyler. Şimdi ben niye anamdan bahsettim durup dururken? Çok açık değil mi vicdan azabından yazdığım? Eve gelir gelmez hır çıkardım ve içimde kala kala volumü kısılmış sesimle, kendisi çatallaşana kadar bağırdım. Bana sorarsan pek haksız sayılmam ya yine de, böyle- çok afedersiniz- “öküz” gibi bağırmamın bi manası yoktu. Ama nedeni var.

Geçen Cuma, Shinjuku Incident’ı (Kanlı Hesaplaşma) seyrettim. Yakuzalar sağolsun, seyrettiği tüm filmlerden kötü manada etkilenen bünyemi fena yaptılar. Dahası bu durumun en büyük sorumlusu ingilizce dublajdı. Gerzek bir dublajın üstüne ben de kendi beynimden orijinal dilde Yakuza ağzıyla konuşmaya çalışınca, ortaya vahim bir durum çıkıverdi. Filmi, berbat bir ingilizce dublajla vizyona sokanları kınıyorum. Bari Türkçe olaydı be! Elbet filmin tek abidik yanı bu değildi ya, yine de film başlar başlamaz duyduğum dublaj, bütün hevesimi aldı götürdü, ne yalan söyleyeyim. Bir araya gelmiş 5’ten fazla çinliyi çekilir yapan dilleri ve yahut yakuzların kendilerine has hırıltılı seslerle yaptıkları konuşmalar gibi unsurlar olmadan son derece yavan kaldı benim için. Üstelik 60 yaşında görünen Jackie Chan’i romantik bir unsur olarak da ele alan senaryoya karşı en içten hislerimle, Numan Ağbi ’nin de zaman zaman böylesi durumlar için yazdığı gibi, gülesim geldi. Hele hele- Allah Gaddesu-sama ’ya bağışlasın- Masaya Kato dururken! Çin’de sansürlenen şiddetini seveyim diyor ve kısacık da olsa Yasuaki Kurata 'yı, yaşlanmış vaziyette görüp, ton ton yanaklarından öpme hissi uyandıran filme “Hadi neyse, bir dahaki sefere inşallah” diye ekliyorum. Yasuaki Kurata ‘abim’ değil, ‘dedem’ olmuş artık, maşallah! O ne ekran doldurması öyle dostlar, ben anlamadım hiç. “Yasuaki Kurata, Sen çok yaşa, çok yaşa!”

Başka bir ‘çarçur edilmiş film’ vakasını da, Junji Ito ’nun severek okuduğum korku türü mangası Uzumaki’den uyarlanmış aynı adlı filmle yaşadım. Küçük bir kasabada insanların ‘sarmal’ saplantısına kapılıp, tuhaf şekillerde ölüş/öldürülüşlerini anlatan orijinal olması gereken filmin konusu, bu kadar mı bayık anlatılır!? Her zamanki gibi, film başlar başlamaz, saatler sürmüş hissi veren esas kızın kasaba içerisinde koşuşunu gösteren sahne, kafamda olayı bitirmişti ya, tek dileğim, şu leğende sarmal şekline gelmiş cesedi görebilmekti. Higuchinsky diye biri tarafından yönetilen film, 2000 yapımı, Japon korku furyası filmlerinden biri. Buralara DVD’si gelmedi diye biliyorum ve şaşırıyorum doğrusu. Berbat ötesi oyunculuklarla şahlanan film, benim gibi salyangoz kabuğu gördü mü o noktada dikilen ve kabuğu ıslatarak salyangozun hareketlenmesini sağlayan saykoları etkileyecek türden bir film değilmiş maalesef-beklentiyi düşük tutmak manasında dedim ama pek birşey ifade edemedim sanırım-. İtiraf edeyim, etkilendiğim bir sahne oldu aslında. Duvardaki salyangozu kameraya alan ilk kurban gibi, benim de, çok uzak olmayan bir zamanda, aynı eylemi gerçekleştirip, komşulara rezil olmak suretiyle ‘kurban olduğum’ bir durumu hatırlatan bu sahne, gözyaşı mözyaşı bırakmadı bende.

Leğende tipi büzüşesiceler

Bağlamak gerekirse;
Nerede kurumuş bir salyangoz kabuğu görürseniz, lütfen sulayın, sularken beni hatırlayın...