İçimdeki kötü insan kısa bir aranın ardından nihayet tekrar uyandı. İnsanlar hakkında yeniden kötü düşünmeye başladım. Dolayısıyla mutlu mesudum. Herkesin kendi etrafında döndüğü bir dünyada ne kadar mutlu olunabilirse... Önemli değil. Çemberimi daha da daraltabilir, içine insan yerine daha fazla kedi koyabilirim. Yine de kedi bile bazen sevmediği bir şey olduğunu farkettiği halde, o şeyle uğraşmaktan kendini alıkoyamıyor. Acılı kısır döngü.
Kısa süre önce TDK'nın birçok kelimeyi sevdiceğinden ayırdığını fark ettim. "Şapkalar kalktı, geri geldi, yeniden kalktı" savaşımını biliyordum bir tek. Ama gel gör ki, benim birleşik olarak öğrendiğim bir çok kelime artık ayrı yazılır olmuş. Bu sadece benim paranoyam mı tam olarak ondan da emin değilim (haliyle) ama bana bazı şeyler yanlışmış geliyor. Her neyse...
Hafta içinin son günü olan Cuma günü yoğun kar yağışı nedeniyle, kışın zaten kıçımızın donduğu şantiyemizde işi durdurarak, evlerimizde semirme yolunu seçtik. Telefon trafiği benden sorulduğu için ister istemez zaten sabahın köründe kalktığımdan yeninden uyuyamadım. Yaklaşık 2 saat kitap okuduktan sonra ancak öğleye doğru göz yanmasından muzdarip bir şekilde uykuya dalabildim. Uyumamı istemeyen, dahası uyuduğumda bana bilinçsiz bir şekilde gıcık olan anne tarafından telefonlar aranarak uyandırılmam çok sürmedi. Önemli değil. Zira alışığım. Ne zaman kanepede şekerleme yapacak olsam, muhakkak kendisi gaipten haber almış gibi arayarak, sinirimi zıplatmayı bilir. Artık öyle bir raddeye geldim ki, şöyle azıcık gözümü kapatacak olsam, telefon çalacak korkusuyla derin uykulara dalamaz oldum. Abartıda son nokta! Gel vatandaş gel! Ne diyordum?
Cuma günü kemik dinlendirme ve kitap okumakla geçmiş, ertesi gün işe gideceğimi bilmenin hüznü ile kafamı sehpaya, cama, vitrine vs. vuracak haldeyken, sabah uyanıp da kendimi ikinci bir telefon trafiği içinde bulmam ve o günün de iptal olması işten değildi. Halbusu bal gibi iştendi işte... Geçen hafta 8. İstanbul Japon Filmleri Festivali ile ilgili Ters Ninja'da yazdığım yazımda Kappa no Sanpei adlı anime ile ilgili, bu animeyi seyredebilmek için gerekirse takla bile atarım derken sınırlarımı zorladığımı zannediyordum ama takla atmama hava muhalefeti engel olmuştu. Önümde bomboş bir gün ve festival programında yalnızca o gün gösterilecek istediğim anime duruyordu. Levent'e yürümedim, adeta koştum. Yalan! Levent'e elbette yürümedim, her normal vatandaş gibi toplu taşımayı kullandım, vallahi... Festival programından şikayetçi olduğumu zaten yazmıştım. Bu kadar steril ve lay lay lom film bünyeme ağır gelir benim. Dolayısıyla animeden sonra akşam Salon IKSV'deki Robots in Disguise konseri için demlenmek üzere salınım yolunu seçtim. RiD iyi bildiğim bir grup değil. Konser sonrası düşüncelerim şu şekillerde seyirtti:
- Bu grubu konser haricinde dinleyeceğim şüpheli. Yani albümünü alıp dinleyecek oranda bir hissiyatımı yakalayamadı. Öte yandan zaten sahnede oldukça eğlenceliler. İletişim yeteneklerinin haricinde sahne kıyafetleri (o koca düğmeler beni benden aldı) ve basçının giydiği çoraplar benim eğlence anlayışım için yeter de artar bile.
- Müzik yapmak için "müzik" bilmenin çok da gerekli olmayabileceği konusundaki fikrim bir kere daha pekişti. Belki anlatacak bir derdim var ve sözlerle anlatıyorum, değil mi? Müzik de iki gıy gıy ile buna yardımcı olabilir. Çünkü konser esnasında o kadar gürültü içinde ben ikilinin ne çaldıklarını açıkçası hiç anlamadım . Demek ki 15 yaşında kendimi gitara verip, o kadar hırpalamam gerekmiyor, kendimi asıl akıntıya kaptırmam gerekiyormuş. Akıntının dışında durmak sanırım kendime verdiğim en ağır ceza olmuş.
Salon'da henüz kimse yokken ilk giren olma başarısını elde etmiş, dahası genelde içeri girenlerin hemen sahne önüne yapışmasına alışmış biri olarak biraz da şaşırmıştım. Zira her gelen benim gibi arkada duruyor, sahnenin önünde saman balyalarının uçmasına neden oluyordu. Sanıyorum 22.30'da başlaması gereken konser, tam da o civarda bir zamanda başladı. Ben de artık nasıl bir his ise, az sonra grubun çıkacağını sezinleyerek, Komacığımı tam sahnenin orta önüne sürükledim. Şimdi efendim, bünye itibariyle pek çoşkulu biri değilim. Dolayısıyla cayır cayır bir müzik varken sahne önünde sap gibi dikilmek açıkçası biraz canımı sıkıyor. Öte yandan diğer konser mekanlarında yaptığım gibi üst kata çıkmak ya da yan duvar tarafından seyretmek bu konserde maalesef mümkün olmadığından, basçı abla komacığımın elini tuttuktan sonra (Komacığım, bu konuyu bilahare görüşelim) ve irice bir yabancı kızımızla, İtalyan eşcinsellerinin giydiği renklerde bir pantolonla daha çok futbol müsabakası seyredermişçesine sadece yukarı ve aşağı pozisyonlarda dans eden bir oğlanın hareketlerini gördüğümde, sahne önünü gençlere bırakmanın vaktinin geldiğini anlamış, paşa paşa yan köşelerden birine çekilmeyi uygun görmüştüm. İnsanın hiçbir yerde barınamaması ne fenadır, bilir misiniz?..
Ve işte sinir bozucu bir Pazar Günü daha. Kendime pazartesi sendromu olanları değil de pazar sendromu olan insanları daha yakın buluyorum ama neme lazım başta yazdığım şeyin üzerine onlar da uzak olsunlar. Pazar günü evde oturmamak benim için çok önemli. Eskiden evden çıkmamak için herşeyimi verirdim ama şimdi pazar günü tüm gün evde kalmak ölümcül bir durum. 10 dk bile olsa çıkıp hava almakta faide var. O yüzden üstadım Komakine ile birlikte bu sefer biraz ağırdan almak kaydıyla ufak bir yürüyüş planı yaptık. İstikamet Ayasofya! Siz de benim gibi zamanın son yıllarda fazla hızlı aktığından mı şikayet ediyorsunuz? O halde hiç durmayın! Tarihi bir mekanı ziyaret etmeye çalışın. Zaman oralarda durmuş ya işte, siz de o andan nasiplenmeye çalışın. Ben neyim, kimim? Benden önce bu kadar yaşamışlar kimdi? Ne için yaşadılar? Benim zamanımda yaşayanlar kimler? Onca insan arasında ben "neyim"? Bir değerim var mı? gibi sonu olmayan sorgulamalar eşliğinde, eğer varsa kendinize atfettiğiniz önemi azaltmak için iyi bir "yolculuk" olduğunu düşünüyorum tarih içine yapılan gezintilerin.
Pazarı öldürmenin en güzel yolunu henüz bulamadım. O zaman haftaya, buluşalım haftaya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder