Uzun yıllardır kıç üstü yatmalı bir tatil yapmamıştım. Uzun
yıllar daha yapmayı da düşünmüyordum açıkçası. Tatil benim için, yılın %99’unu
meşgul eden iş haricinde, ağırlıklı olarak kafamı başka bir “şeye” kanalize
edebileceğim zaman anlamına geliyordu. Beynimi doldurmak uğruna ise maalesef
vücudumu hunharca yormaktan kaçınmıyordum. Bu sene başı itibariyle 31 yaşıma
girdim. 20’lerim iyi kötü geçti. 30’larımdan bir hayır bekliyor muyum, uzun
uzadıya düşünebilir bir konu aslında. Ama kafamı gündelik hayatın yaş sorunsalı
hayhuyuna bırakmayacak kadar “zekiyim”. Bunu “ha 25 olmuşum, ha 45!”
aymazlığında da söylemiyorum. Elbette ortada bedensel bir gerçek var. 30’la
birlikte başlamış kas-eklem ağrıları, belden bacak çekmeler, boyun tutulmaları,
kadınsal hastalıklar vs. gibi uzun uzadıya bir liste oluşturulabilecek hastalık
gerçekleri bunlar. Sonunda ölecek değiliz (lafın gelişi elbette, yoksa bu
hastalıklardan ölüme götüren de olabilir, hem en kötü hastalık henüz gelmemiş
olandır). Paragraf başı ile şimdiye vardığım nokta arasında anlamsal
anlamsızlıklar varsa, geçirdiğim tatil işini görmüş, kafam biraz olsun boşalmış
demektir. Ne mutlu bana…
Ne diyordum? Tatil anlayışımdan bahsediyordum. Gezmeyi
severim ama yeteri kadar gezebilen biri değilim. Buna modern insanın korkaklığı
da diyebiliriz sanırım. “Okuyom ben yaaa!”nın “Çalışıyom ben yaa!” formatı
olarak da ifade edilebilecek bu durum, yıllık yalnızca 1 hafta olarak
yapabildiğim bir tatil için oldukça açıklayıcı olacaktır diye tahmin ediyorum. Resmi
olarak 2 hafta izin sürem var evet. Neden yap/a/mıyorum sorusunu ise şu an
tartışamayacak kadar yorgunum. Bu yılki izin meselem, bazı nedenlerden dolayı
(yolu saymazsak) 4,5 gün kadar bir süreyi kapsıyor. Komakine ile çok düşündük:
bu yıl da bacaklarımızı hissetmeyene kadar yürüyeceğimiz bir “kültür” turu mu
yapalım? Yoksa özellikle bu yıla has geçirdiğimiz özel yorgunluğu atmak için
malak gibi yatalım mı? Sonra banka hesabımıza baktık. Sonra pasaport yenileme,
süre uzatımı, vize vs. gibi yurtdışına çıkabilmek için gerekli ön koşullar için
bok gibi para harcamamız gerektiğinin ayırdına vardık. Sonra cennet vatanımızın
güzelliğine doğru bir yakınlaşma oldu aramızda. Ben sıcağı seven biri değilim. Övünmek
gibi olmasın ama Karadenizliyim. Bizde “Yemek buldun yılış, sıcak buldun
sıvış.” diye bir söz vardır. Tamam sözün özü bu olmayabilir ama işime gelen
şekilde çeviremeyeceğimi kim söylemiş? Sözün özü yurtiçindeki olanakları
karıştırmak için artık önümüzde hiçbir engel kalmamıştı.
Bunu uzatmadan anlatacağım. Zira bir acemi için yurtiçinde
tatil yapabileceği kendine has bir ortam bulabilmek işkence gibi bir şey. Daha
da ayrıntılı söylemek gerekirse, benim gibi insan düşmanı, çocuk pek sevmez,
ortamda çalan rastgele müziklerden haz etmeyen ve sıkış tepiş ortamlarda tam bir anti-sosyal
gibi uyum bozuklukları gösteren biri için cehennemin ta kendisi desem yeridir. Böyle
durumlarda alarm kolunu çekmeden hemen evvel, görmüş geçirmiş, çocuk sever biri
olan ablam devreye girer. Bazen ne istediğimi çok iyi bilen biri olurum. İşte o
anlardan birinde “Kıçımızın üstüne yatmak istiyoz” temelli isteğime süper bir
öneri yapan ablam, olaya son noktayı koymuş, biz de Assos yakınlarındaki bir
koyda, kendine özel bir mekana sahip bir motele doğru yola çıkmıştık.
Geldik, yattık ve ikinci günün sonunda popomda bir kımıltı
oldu. Daha fazla yatamazdım. Evet, deniz güzeldi, içinde balıklar yüzüyordu, yemekler
harikaydı, en önemlisi ortamda çalan rastgele bir müzik ya da odada televizyon
yoktu. Etrafta koşuşup çığlık atan fazla çocuk da görünmüyordu. Yalnızca arada
bir çıkıp sert esen rüzgar, insanı biraz bozar gibi oluyordu ama olsundu. Tüm
bu güzellikler, kıçımı oturduğu yere daha fazla sabitlemek yerine, nedense
harekete geçiriyordu. Hayırdı, evetti. Ulaşım kolay olmasa da yakındaki Assos’a
gidilecek, buraya kadar gelmişken, o antik kent görülmeden geri dönülmeyecekti...
Arkası az sonra, belki yarın, belki de hiç gelmez...
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
