Bu hafta Çarşamba Pazarı'nda made in china açısından işler kesat okuyucu. Ben de o zaman fırsat bu fırsat, öğle tatilinde oturup kalmamak için, şöyle Draman'a doğru yürüyüvereyim dedim. Gezi güzergahlarım dillere destandır. Bir defasında Ayvansaray'a gitmek için sur dibine istikametimi değiştirip Sulukule'ye saptığımda, yanımdaki arkadaşım korkudan paniğe kapılmıştı. Bilmiyor ki pelerinim hep sırtımda... Neyse benim yazacağım şey bu değildi aslında...
Dünden itibaren kendi kendime bir karar aldım. Öğle tatillerini çevre gezilerine ayırmak. Zira yerimde oturduğum an, birilerinin birşey istemesi Allah'ın emri gibi bir durum oluşturduğundan, kaçmakta beis görmüyorum. Çevre dediysek, 10bin kere olmasa da hatırı sayılır miktarlarda gittiğim, 5bin kere olmasa da illallah getirtecek sayıda fotoğraf çektiğim çevreden bahsediyorum. Bugün Draman'a, küçük bir Bizans Kilisesi'nden bozma, İstanbul'da en sevdiğim yapılardan biri olan Hırami Ahmet Paşa Camii'ni, yaklaşık 3 yıl sonra yeniden görmek için gittim. Tüm o Bizans kiliselerinin adeta küçük bir prototipi gibi, daracık bir sokağın arkasına saklanmış bu yapıyı bağrıma sokasım geliyor ama malum, ortam müsait değil! Fotoğraf çekmenin artık ızdıraba dönüştüğü şu yaşamımda, eski bir alışkanlık olarak yine bastım deklanşöre ama geri patladığından, sizlere dün gezdiğim Zeyrek civarından fotolarla veda ediyorum. Haftaya görüşmek üzere... (Üstü kebap, altı şişhane oldu değil mi?)
Osmanlı'nın Bizans'a nüfuzu...
Bozdoğan (Valens) Su Kemeri'nin sonuna doğru...
Hâlâ faaliyette olan bir dokuma atölyesinin, sokağa taşan ritmik gürültüsünü yalıtan ahşap kapısının tabelası
Tian-nan 3 Kaplanları adındaki bir grup adam (adından da anlaşılacağı üzere 3 kişiden oluşmaktadırlar), Kara Kaplan Stilinin ustasıyla (Chen Kuan Tai) kapışmak üzere evini basarlar. Kara Kaplan ustası evde değildir ama onun yerine karısı ve oğlu vardır. Ustadan neden intikam almak istediklerini hatırlayamadığım-ki bir şey kaybetmiyoruz merak etmeyin-bu adamlar, madem öyle işte böyle diyerek, ustanın karısının bacaklarını, oğlunun da kollarını dirseklerden olmak kaydıyla oracıkta hunharca kesiverirler. Usta eve döndüğünde karşılaştığı manzara neticesinde geri dönüşümlü intikamını, üç adamı kendine has tekniğiyle öldürmek suretiyle sıcağı sıcağına alır. Daha sonra da kasabanın en iyi demircisinde, oğluna demir kollar yaptırır. Karısı için yapılabilecek bir şey yoktur, zira kendisi, benim de görmeyi çok arzuladığım diğer tarafa bilet kazanmıştır. Hem de tek yön! 
Kara kaplan stilinde usta olduğu kadar,kara vicdanlı olduğu da gözlerden kaçmayan usta, sanki intikamdan, çok iyilik görmüş gibi, oğlunun kollarını kesen adamların soyundan intikam almaya devam etmek için, oğlanı kung fu üstadı olarak yetiştirmeye başlar. Aradan yıllar geçer, oğlan serpilir. Göğüs kasları löpçük löpçük kıvama gelmiştir. Chang Cheh’nin gözünü sevdiğim dekolte kıyafetlerinin birinden kadın seyirciye göz süzer iken, babasıyla takıldığı tavernada, şimdi uzun uzadıya anlatamayacağım bir nedenden ötürü çıkan kavgada adamın birinin gözlerini demir elleriyle çıkarır.
Filmin adının vurgu yaptığı kahramanlarımızdan biri böylelikle ortaya çıkarken, ikinci kahramanımız için çok beklemeye gerek yoktur. Zira, oğlunun sakatlığını, her seferinde mazeret olarak öne sürüp, önüne gelene şiddet uygulayan sayko baba kara kaplana karşı, sabrının sonuna gelen başka bir adamın akıbeti de, kara kaplan tarafından önce zehir içirilerek dilsizleştirilmesi, hemen ardından da cani öğretmenler misali kulak çekmenin Hong Kong versiyonuna maruz kalarak sağır olması olarak tezahür bulur. Yönetmen Chang Cheh’nin, şiddet dozunu fantastik miktarlarda arttırdığı bu sahnelerde, çekilen acının yavaş çekimlerde izleyice sunulması da, izleyiciyi içine almayı başaran bir film olduğunun kanıtı değildir de nedir? Bana kalırsa böylelikle yönetmen, seyirciye iki şekilde de işkence yapmayı başarmıştır.
Aslına bakılırsa tüm sakat bırakma işleminin, kara kaplan ve oğlunun alınganlığından olduğunu söylemekte beis görmüyorum. Zira, üçüncü kahramanımızın ortaya çıkışı da, tam böyle bir sahneye denk gelir. Sokak ortasında kavga ederken, demir kolluya toslayan ve toslarken de “Benim kolum ve bacaklarım var” gibisinden oldukça yersiz bir söz sarfeden (ama demir kolluya değil) adamın bu sözlerinden alınan demir kollu ve ekibi, oracıkta herifin bacaklarını keserler.
Artık ‘Kötürüm İntikamcılar’ olarak adlandırabileceğimiz ekibin son üyesiyle tanışma vakti gelmiştir. Kara Kaplan’ın önüne geleni haşatladığını duyan ve kötüye ders vermek isteyen beyazlar içerisindeki Hero lakaplı kahramanımız da, okuduğu meydana, beyninin demir bir aletle sıkılıp, cücük hale getirilmesi vesilesiyle aptallaştırılarak cevap alınca, ekip törenle tamamlanmış olur. 
O halde sol baştan sayalım elimizdekileri; bir âmâ, bir sağır-dilsiz, bir topal (?) ve bir de aptal (çok özür diliyorum) (5 venomların 4'ü bunlar). İşte bu ekip, kendi intikamlarını almak için, bir kung fu üstadının yanına kapakları atacak ve her biri, öncelikle kendi engelini ortadan kaldırabilmeyi, sonralıkla da birbirlerine destek olabilmeyi öğrenecekleri kung fu stillerinde ustalaşacaktırlar. Aradan 3 yıl geçtikten sonra da Kara Kaplan ve oğlunun kapısında soluğu alarak hayırlı intikamlarını tamamına erdireceklerdir.
Eski bir taocu rahip olan polis Lam amcanın komşusu yaşlı teyzenin başka şehirde yaşayan torunu ölünce (tamlamaya bak!), cesedi teşhis etmek ve hatta teyzeye getirmek için Lam amca, kendi yeğeniyle yola çıkar. Torunun ölümü normal bir ölüm değildir. Zira uyuşturucu kaçakçılarının peşinde olan polis ekibi, bir lokantaya pusu kurmuşken, ortamda, eline kelepçelenmiş bir çantayla ‘buz’ gibi oturan yeğen, polise direnç gösterince, çıkan çatışmada ölür. Torunun çatışma esnasında ölmesi, olayın sadece bir yüzüdür. Çünkü otopsi odasında cesedi inceleyen Lam amca, torunun polis kurşunuyla değil, çok daha önceden öldüğünü ve buz büyüsüyle dondurulurak canlandırıldığını farkeder. Tüm bu büyü müyü laflarına anlam veremeyen çömez polis ekibinin birbirine zıt iki karakteri, bu andan itibaren, Lam amcanın eski iş arkadaşı olan amirlerinden, olayı Lam amcanın devralacağını ve ikisinin de ona yardımcı olması gerektiği emrini alırlar. Çömezlerden biri, mantıklı bir açıklama bulamadığı şeylerle karşılaşmaya başladıktan sonra Lam amcaya ısınırken, diğer çömez polis, son dakikaya kadar amcaya muhalefet etmeye devam edecektir. Lam amca ise, son derece seri hareketlerle birleştirdiği kocakarı metodlarıyla uyuşturucu kaçakçısı çeteyi anında ortaya çıkarıp, büyü işinde en az kendisi kadar yetenekli kadın elebaşını alt etmeye çalışacaktır. Üçüncü elemanımız seyirci de isterse kahkalarla, isterse benim gibi içinden gülerek hoş bir film seyretmenin keyfine varacaktır.
Lakin bu öyküde her ne kadar bir tane ‘derin’ aşk var ise de (derin derken ne kastettiğimi ben de pek bilmiyorum doğrusu), ona ek olarak, etkileyici Genji-Sama’nın etrafında başka türlü aşklar da mevcuttur. İmparatorun karısına karşı duyduğu aşkın imkansız hale gelmesi ve prens olması dolayısıyla başka bazı saray içi evlilikler vs gibi nedenlerle o çiçekten bu çiçeğe konan Genji, her ne kadar gününü gün eder gibi bir izlenim verdiyse de, hikayenin asıl anlattığı şey, saray içi ilişkiler ve her biri oldukça farklı karaktere sahip saray erkanının halleri olması dolayısıyla belgesel niteliğinde izlenebileceği kanısındayım. (Ya kardeşim, kısaca Genji’nin kadınlar arasında heba olması de, geç, ne uzatıyorsun? Noldu? İmparator, “yavrum içişlerinde heba olmasın” dedi, bu sefer de kadınlar yedi bitirdi gül gibi adamı. İmza içimdeki hanzo...)
Toplam 11 bölümlük animenin pembe dizi formatında olduğunu ekleyeyim. Zira ben hep “Şimdi aksiyon olacak, şimdi kıyamet kopacak!” diye beklediysem de yalnızca 3.-8.-ve 11. bölümde aksiyona yönelik ufak sahneler var. Dolayısıyla, doğrudan kız izleyiciye hitap ettiğini söylemekte beis görmüyorum. Görsel olarak oldukça doyurucu olan hikayeden, kişisel olarak biraz sıkıldığımı itiraf etmeliyim. Tüm o “Genji-Sama, kulun kölen olim” havası “Aksiyon istiyoz ülen!” altyapılı benim gibi odun bünyelere ağır gelebilir. Dikkatli olmak lazım. Son olarak bir gözlemimi de aktarayım. Genji, başta olmak üzere erkek karakterlerin çizimi biraz 70’ler havası verdi bana. Bir de açılış müziği ne alaka dedirtirken, kapanış müziğini de pek etkileyici bulamadım. Daha ağlak birşey beklerdim...
Allahın zavallı kullarından biri olan bendeniz de, çalıştığım yer civarında sürekli olarak çevre halkının hoşnutsuzluğuyla karşı karşıya kalmaktayım. Bazen yılar gibi olsam da, genel de bu tür insanlarla cesurca savaşmaktayım. İşi gücü olmadığı halde, tüm gün şantiye etrafında takılarak, farklı mevzilere konuşlanan bu amca ve teyzeler, suratımda hafif bir ışık gördükleri her an (ki somurtuğun önde gideni olduğumdan yaklaşmak öyle kolay değildir), “Ne zaman bitecek yavrım 
