NİNJANIN AÇIK ARTTIRMAYLA İMTİHANI

Elimde olan nedenlerle film yazılarıma kısa bir süre ara verdim dostlar. En kısa zamanda, yaklaşık 1-2 gün içinde (zaman vermesem iyi olacaktı ya, zira ne zaman kesin bir şey söylesem, yalancı durumuna düşüyorum), sizleri yeniden esir alacağımın müjdesini verirken, fırsattan istifade son zamanlardaki faaliyetlerimden bahsetmek istiyorum. Ninjanın bir günü/haftası/ayı/yılı nasıl geçer temelli geyiklere her yerde rastlayabilirsiniz ama Ninjanın Açık Arttırmayla İmtihanı’na daha önce hiç denk gelmediğinize kalıbımı basarım (Aman dikkat! Altında kalmayın. 1-2 Ninjanın ölümcül cüssesi senin için geldi. 3-4 ninja olmak için yüzünü sıkı ört…).

Geçen hafta içinin sonuna doğru bloglar arası bir açık arttırmaya katıldım. Çok sevgili Misiz Vildan Abla, arada bir ağız sulandırma pahasına yemeklerden bahseder, insanı lapırtopurunu yalamaya kadar gidecek upuzun bir sürecin kıyısına kadar getirir sağolsun. İşte o gün de, okuyucusunu koskoca bir turşu kavanozuyla buluşturmuş, al imza ver adres mahiyetinde, isteyenin elini çabuk tutmasını bildirmişti. Turşu seven, ama sevdiceğine sağlık nedenleriyle ve annesinin “Ulan ben yapıyorum ben yiyorum bir tek! Hayatımı size feda ettim be” temelindeki her daim beyninden gitmeyen korkutucu nutku neticesinde, bir türlü kavuşamayan tüm evkızları adına suskun kalmış, yazıya gelen yorumları meraklı gözlerle takip etmiştim. Kısa süre içerisinde, bu derviş sabrım, donuk kanımın kaynamasına sebebiyet verecek olaylar silsilesiyle karşılacak, Hayal Kahvem’in beyaz sayfalarında turuncu turuncu portakallayan pek tatlı bir şeye karşı koyamayacaktı.

Önce, Misiz Vildan Abla’nın cimrilik kisvesi altına sakladığı cömertliğini test etmek için, arkadaşı Oya Hanım’ın o öpülesi elleriyle yapılmış kocaman bir kavanoz portakal reçelini hedefime alarak, “Abla, sıkıysa bundan gönder” diyerek can damarına basma planım, her yaptığım plan gibi bozulmuş (bu durumda nasıl mimarlık okuduğumu bilemiyorum doğrusu. Plan çiz boz plan çiz boz. Hayat değil lan bu!), Misiz V.A., “Çabuk adresini gönder, getirtme beni oraya!” diyerek, kanıma girmişti bir kere. Çok mahcup olmuştum ama mahcubiyetimin derecesi, kargo elime ulaştığındakiyle boy ölçüşemezdi. Bir kere daha görünürde kan olmamasına rağmen ortam kırmızıya boyanmış, İzmit’li olduğunu düşündüğüm Misiz Vildan Abla’nın kökeninin Rusya’ya kadar gittiğini düşünmeye başlamıştım. Zira kutu içinde kutu şeklinde, bir insan evladını, karnı tok sırtı pek vaziyete getirecek Misiz Vildan Abla’ya özgü olduğunu tahmin ettiğim MVA Kiti’yle karşı karşıyaydım. Kendisi, hiçbirini kendisinin yapmadığını iddia etse de, kendisinden kaynaklı bir ‘insanlık’ çemberi var çevresinde belli ki.

Sabah sabah daha fazla gözyaşlarına boğulmak istemiyorum. Çünkü "sen boğulmuyorsun anca bizi boğuyorsun" eleştirileri alıyorum. Severim sizi kırmam hiç.

Doğrudan Misiz Vildan Abla’ya sesleniyorum son olarak. Abla yapanların, yaptıranların, senin de ince düşüncenin ellerine sağlık. Reçeli bu sabah adam gibi yedim. Aileyle yapılan Pazar kahvaltılarının tadının tek bir reçelle sağlanması gerçekten garip bir duyguydu. Sonsuz teşekkürler ediyor, Oya Hanım’a selam söylüyorum. Reçel kabın güvenli ellerde. Eğer birgün hamarat olabilirsem, “verilen kabın boş döndürülmemesi” kuralını yeniden ihya etmek üzere çalışmalarıma başlayacağım.

Yazıya sıkıştıramadığımı sona ekleme zımbırtılı not: Gariptir, insanı asosyalliğe ittiği söylenen (candan inandığım) internette, bloglar sayesinde güzel insanlarla tanıştım şu son 1 senedir. Onlar kendilerini çok iyi biliyorlar, tek tek sayıp dökmeye gerek yok şimdi. Hâlâ da tanışmaya devam ediyorum. İnançlarım sarsılıyor...